Hoxe, 23 de outubro, fai un mes do pasamento do carísimo
amigo Alejandro Manuel Míguez Álvarez.
Home culto, noble, de singular capacidade de traballo,
exemplar marido e pai de familia e amigo do amigo.
Naceu na parroquia de Santa María de Taboexa (As Neves)
hai 79 anos.
Alejandro estudou a carreira eclesiástica no Seminario de
Tui, onde logo foi profesor. Ordenouse crego en xuño de 1957. Rexentou, entre
outras parroquias, a de Figueiró, Estás e Forcadela, en Tomiño. Por último, as
de Barcela, Sela e Cabeiras (Arbo).
Secularizouse despois, traballando en diferentes empresas
da cidade de Vigo, nalgunha das cales foi tamén profesor.
Contraeu matrimonio con Rosa González Rodríguez, de cuxo
enlace tiveron tres fillos, un home e dúas mulleres, contando agora xa con
catro netos.
Dende que determinou, coa xubilación, fixar a residencia
na súa parroquia de Taboexa, unha confortable vivenda familiar, disfrutou da
paz rural da zona.
O amigo Álex (Míguez), dende facía poucos anos tiña
creado unha interesante, novidosa e ata sorprendente páxina de carácter
histórico-etnográfico e cultural sobre Taboexa e os seus anexos noutros tempos:
“As pedras de Taboexa falan”. En pouco tempo encheuna de estudos sobre
investigación arqueolóxica (gravados rupestres), etnográfica (lendas de
mouros/as), histórica (sobre fundacións, como a Escola Baldeira), sobre
biografías (como José Gil e outros persoeiros da parroquia, como o Fortes,
etc).
Ultimamente coa súa enfermidade, pola que estivo curtos
períodos internado, levouno a vivir con cristiá resignación. Así mesmo, en todo
momento consciente da súa gravidade e con certo humor, foi deixando todo
indicado para despois da súa ida, á vida eterna.
Non se cansaba de animar a cantos lle rodeaban,
convidando á esperanza, á paciencia, á alegría. Pois el repetía con certa
frecuencia que se ía a “durmir”, a descansar na casa de Deus Pai.
Entre algunhas das cousas que quería para o seu enterro era
que asistise a Banda de Música de Rubiós, como así foi. Outra, que se lese na
Eucaristía do seu funeral un escrito que deixou nun sobre pechado. Que “in
corpore insepulto”, na Igrexa, con enorme emoción, deu lectura unha filla.
¡O noso amigo, Requescat in Pace! ¡Os teus non te esquecen! ¡Estás presente nas nosas oracións de cada día!
Carta de despedida de Alejandro Míguez, lida no seu funeral:
"No tuve la oportunidad de despedirme de muchos de
vosotros, pues también sois muchos a los que hace tiempo que no veía. Pero esa
ausencia no borra el afecto vuestro que llevo conmigo.
Estas son las últimas palabras que os puedo dedicar, palabras de cariño, llenas de
emoción y agradecimiento por teneros hoy aquí, en mi última despedida.
Sois muchos los que
habéis compartido conmigo, momentos importantes en mi vida, sois muchos los que
habéis estado a mi lado, apoyándome en los momentos difíciles y aportándome
momentos buenos e inolvidables. Esta despedida es para vosotros, los que me
recordáis, los que me añoraréis, los que me habéis querido y a los que tanto
quiero, a todos los que venís hoy aquí con el sentimiento sincero de darme el
último adiós.
Con todo el amor del
mundo, quiero agradecerle de forma muy especial, a mi fiel amiga y gran esposa,
cada uno de sus cuidados, ella es la responsable de algunos de los mejores
momentos de mi vida, es una mujer fuerte de gran corazón, fue ella la que me
bendijo con tres maravillosos hijos a los que tanto quise, quiero y querré allí
donde quiera que vaya.
Gracias a todos, por
hacer que no me sintiera solo estos últimos meses, por demostrarme vuestro
cariño y vuestro aprecio que en igual medida os reservo en mi corazón.
Mi último adiós, tiene
hoy voz de mi hija, pero mi recuerdo quiero que sea el más bonito y hermoso que
guardéis de mí en vuestros corazones. Me despido con el sonido rítmico y
acompasado de la Banda de Música de Rubiós y os deseo de todo corazón que seáis
al menos todo lo feliz que yo he sido teniéndoos a mi lado.
Un gran abrazo para
todos y cada uno de vosotros. Siempre, Alejandro."